Engeland en Schotland hebben ieder een punt overgehouden aan hun voetbalgevecht op Wembley. De oudste burenruzie ter wereld – de 1e interland was op 30 november 1872 – eindigde zoals hij begon: 0-0. Toch viel er voor de aanwezige Engelse- en Schotse fans genoeg te genieten.

Dat begon eigenlijk al voor de wedstrijd. Eerst werd het volkslied van Schotland, The Flower of Scotland, hartstochtelijk meegezongen door de aanwezige Schotten. Dat waren er waarschijnlijk meer dan de 2600 die officieel een kaartje hadden bemachtigd. Het leek wel of de Schotse fans in de meerderheid waren.

Ouderwets Brits zeikweer
De aanwezige supporters hadden voor de wedstrijd al ruim de tijd gehad om wat pints achterover te gieten. Het maakte hen dus weinig uit dat het vlak voor de wedstrijd als een malle begon te regenen. Dat gaf de wedstrijd nog effe wat extra’s, want zeg nou zelf: bij Engeland-Schotland MOET het regenen.

Wel strijd, geen goals

Vanaf minuut 1 knokten beide ploegen voor iedere meter, maar goed voetbal bleef uit op Wembley. Toch was het de thuisploeg die op voorsprong moest komen. Verdediger John Stones kopte op de paal, terwijl hij helemaal vrij stond. Aan de andere kant was Stephen O’Donnell dicht bij een doelpunt. De houterige Schotse rechtsback volleerde richting doel, alleen Jordan Pickford plukte de bal knap uit de onderhoek.

Na de pauze lag het tempo weer hoog. Engeland drong aan, Schotland loerde op de counter. Bijna met succes, want een schot van Lydon Dykes werd van de lijn gehaald. Engeland daarentegen kreeg weinig klaargespeeld. Harry Kane, de aanvoerder én aanvalsleider van Engeland, werd zelfs gewisseld. Dat typeerde de avond van het thuisland op Wembley.

Zingende Schotten

De wedstrijd eindigde met een hoogtepuntje. De meegereisde Schotten namen Wembley over en zongen vol overgave nogmaals de Flower of Scotland. Dat was een extra steuntje in de rug voor Schotland, dat zichzelf naar een punt knokte in Groep D.